Դա՜խ-դախ՝ աջ ու ձախ։ Ինչի՞ ա ամեն ինչն էսքան դախ։ Համեմ ես առնում՝ դախ, ասես գլադիատորի հողամասից քաղած լինի, տերևներն էլ՝ 50 միկրոնանոց ցելոֆանի նման: Մաղադանոսը կարծես ցախավել լինի, ռեհանը հանգիստ կարելի ա սակուրաների տեղը տնկել մայթերին իսկ սամիթը՝ կապել ձողին ու հատակը սրբել։ Խանութում ժպտում են քեզ՝ դախ ժպիտ, ավելի լավ ա՝ մեղմորեն կոպտեն, միս ես եփում, էնքան դախ ա, որ կուլ չի գնում, կես ժամ ծամում ես ու թքում: Հավը գետաձիու պատրուս ա, գազարը կարծես փայտամշակման արտադրամասից են հանել: Ավտոբուսում տոմս ես առնում, էն սարքը նենց մի դախ ղժժոց ա կապում ուղիղ երեսիդ, որ վեր ես թռնում... Էս ի՜նչ դախ դար ա։
Հայտնի ֆիլմի հերոսը կասեր՝ դախ դար, դախ բարքեր, չկա առաջվա ռոմանտիզմը...
Հենրիկ Պիպոյան